Ciągłość osadnicza na terenie dzisiejszej Oruni datuje się od epoki brązu (1500 p.n.e.) poprzez okres halsztacki (700 p.n.e.), lateński (400 p.n.e.), okres wpływów Imperium Rzymskiego i całego średniowiecza. Nazwa Orunia / Orana pojawia się już we wczesnym sredniowieczu.
1338 – Orunia jest dużą wsią. Komtur krzyżacki Winrich von Kniprode osadza tu rzemieślnikow
1356 – nazwa Orana zapisana w dokumentach biskupa kujawskiego i wielkiego mistrza zakonu
1402 – nad Radunią powstają śluzy i tartaki
1433 – Husyci wzniecają pożar
1454 – Kazimierz Jagiellończyk ofiaruje Orunię Gdańskowi
1461 – wojna miast, wielki pożar Oruni
1506 – mieszkańcy przeżywają powódź
1577 – walki z luteranami, oblężenie Gdańska przez Stefana Batorego, kolejny pożar Oruni
1592 – w pobliskiej osadzie Stare Szkoty Jezuici wznoszą kościół św. Ignacego i kolegium – ośrodek polskości
1627 – ufortyfikowana Orunia zdobyta przez Szwedów
1656 – grabież Oruni
1709 – głód i epidemia cholery jako rezultat wojen
1717 – car Piotr I gości w oruńskiej rezydencji księcia Połgorukiego
1731 – Gdańsk chroni króla Stanisława Leszczyńskiego, rosyjskie wojska oblegające Gdańsk stacjonują w Oruni
1734 – w kwaterze rosyjskiego marszałka Münnicha w Oruni gdańszczanie podpisują akt kapitulacji
1770 – uczony Gottfryd Reyger zakłada na terenie obecnego parku, europejskiej sławy ogród botaniczny
1807 – Orunia spalona przez francuzów
1818 – orkan dopełnia dzieła zniszczenia
1829 – powódź niweczy ostatnie ślady świetności
1878 – powstaje linia tramwaju konnego oraz liczne kamienice czynszowe
1933 – Orunia dzielnica Gdańska