Ciągłość osadnicza na terenie dzisiejszej Oruni datuje się od epoki brązu (1500 p.n.e.) poprzez okres halsztacki (700 p.n.e.), lateński (400 p.n.e.), okres wpływów Imperium Rzymskiego i całego średniowiecza. Nazwa Orunia / Orana pojawia się już we wczesnym sredniowieczu.

1338 – Orunia jest dużą wsią. Komtur krzyżacki Winrich von Kniprode osadza tu rzemieślnikow

1356 – nazwa Orana zapisana w dokumentach biskupa kujawskiego i wielkiego mistrza zakonu

1402 – nad Radunią powstają śluzy i tartaki

1433 – Husyci wzniecają pożar

1454 – Kazimierz Jagiellończyk ofiaruje Orunię Gdańskowi

1461 – wojna miast, wielki pożar Oruni

1506 – mieszkańcy przeżywają powódź

1577 – walki z luteranami, oblężenie Gdańska przez Stefana Batorego, kolejny pożar Oruni

1592 – w pobliskiej osadzie Stare Szkoty Jezuici wznoszą kościół św. Ignacego i kolegium – ośrodek polskości

1627 – ufortyfikowana Orunia zdobyta przez Szwedów

1656 – grabież Oruni

1709 – głód i epidemia cholery jako rezultat wojen

1717 – car Piotr I gości w oruńskiej rezydencji księcia Połgorukiego

1731 – Gdańsk chroni króla Stanisława Leszczyńskiego, rosyjskie wojska oblegające Gdańsk stacjonują w Oruni

1734 – w kwaterze rosyjskiego marszałka Münnicha w Oruni gdańszczanie podpisują akt kapitulacji

1770 – uczony Gottfryd Reyger zakłada na terenie obecnego parku, europejskiej sławy ogród botaniczny

1807 – Orunia spalona przez francuzów

1818 – orkan dopełnia dzieła zniszczenia

1829 – powódź niweczy ostatnie ślady świetności

1878 – powstaje linia tramwaju konnego oraz liczne kamienice czynszowe

1933 – Orunia dzielnica Gdańska