HISTORIA ORUNI
Ciągłość osadnicza na terenie dzisiejszej Oruni datuje się od epoki brązu (1500 przed Chr.) poprzez okres halsztacki (700 przed Chr.), lateński (400 przed Chr. v), okres wpływów Imperium Rzymskiego i całego średniowiecza. Nazwa Orunia / Orana pojawia się już we wczesnym Średniowieczu.
1338 – Orunia jest dużą wsią. Komtur krzyżacki Winrich von Kniprode osadza tu rzemieślnikow
1356 – nazwa Orana zapisana w dokumentach biskupa kujawskiego i wielkiego mistrza zakonu
1402 – nad Radunią powstają śluzy i tartaki
1433 – Husyci wzniecają pożar
1454 – Kazimierz Jagiellończyk ofiaruje Orunię Gdańskowi
1461 – wojna miast, wielki pożar Oruni
1506 – mieszkańcy przeżywają powódź
1577 – walki z luteranami, oblężenie Gdańska przez Stefana Batorego, kolejny pożar Oruni
1592 – w pobliskiej osadzie Stare Szkoty Jezuici wznoszą kościół św. Ignacego i kolegium – ośrodek polskości
1627 – ufortyfikowana Orunia zdobyta przez Szwedów
1656 – grabież Oruni
1709 – głód i epidemia cholery jako rezultat wojen
1717 – car Piotr I gości w oruńskiej rezydencji księcia Połgorukiego
1731 – Gdańsk chroni króla Stanisława Leszczyńskiego, rosyjskie wojska oblegające Gdańsk stacjonują w Oruni
1734 – w kwaterze rosyjskiego marszałka Münnicha w Oruni gdańszczanie podpisują akt kapitulacji
1770 – uczony Gottfryd Reyger zakłada na terenie obecnego parku, europejskiej sławy ogród botaniczny
1807 – Orunia spalona przez Francuzów
1818 – orkan dopełnia dzieła zniszczenia
1829 – powódź niweczy ostatnie ślady świetności
1878 – powstaje linia tramwaju konnego oraz liczne kamienice czynszowe
1933 – Orunia dzielnica Gdańska
HISTORIA KOŚCIOŁA
I poł XV w. – Krzyżacy wznoszą w Oruni kaplicę
1568 – powstaje szkoła kościelna
1571 – rozbudowa kaplicy katolickiej, przekształcenie jej w kościół ewangelicki
1577 – pożar kościoła i plebanii podczas walk Stefana Batorego z luteranami
1608 – początek odbudowy kościoła
1638 – powstaje nowa plebania
1645 – świątyni grozi zawalenie
1684 – budowa nowej wieży
1691 – przy kościele powstaje cmentarz
1697 – założenie parafialnej kasy wdowiej
1762 – kościół otrzymuje organy
1766 – początek wielkiej przebudowy starego kościoła, rozbudowa części północnej i zachodniej
1813 – podczas ucieczki wojsk napoleońskich kościół zostaje całkowicie spalony przez kozaków
1819 – wzniesienie plebanii
1820 – kolejna odbudowa świątyni
1823 – znany architekt Karol Schinkel wznosi obecną świątynię
mistrz Halbritter wykonał drewniane sklepienie ze zniszczonego przez francuzów gdańskiego kościoła szpitalnego, sprowadzono fragmenty organów, ich zamontowania i rozbudowy dokonał organomistrz Arendt, pierwotny obraz ołtarzowy wykonał malborski malarz Hecker; póxniejszy pochodził z r. 1855; początkowo na wieży znajdowały się cztery dzwony, największy odlał w Królewcu Ludwik Copinus, średni pochodził 1656 r. i był dziełem słynnego ludwisarza gdańskiego M. Weinholda, miał być darem kościoła św. Piotra i Pawła; obecne trzy dzwony zostały odlane w 1921r.
1857 – rozbudowa plebanii
1945 – 6 czerwca – kościół staje się świątynią katolicką, rozpoczynają tu pracę księża Salezjanie
1972 – 20 lipca – kościół wraz z plebanią przechodzi na własność Zgromadzenia Salezjańskiego
1973 – dobudowa zakrystii
1986 – gruntowny remont organów
1987 – renowacja kościoła wraz z pokryciem dachu taśmą miedzianą
1993 – wymiana blachy na miedzianą na wieży kościoła
1994 – Renowacja kościoła
1994 – 15 lipca Powstanie Parafii Rzymskokatolickiej pod wezwaniem Św. Jana Bosko