HISTORIA ORUNI

Ciągłość osadnicza na terenie dzisiejszej oruni datuje się od epoki brązu (1500 p.n.e.) poprzez okres halsztacki (700 p.n.e.), lateński (400 p.n.e.), okres wpływów Imperium Rzymskiego i całego średniowiecza. Nazwa Orunia / Orana pojawia się już we wczesnym sredniowieczu.

1338 – Orunia jest dużą wsią. Komtur krzyżacki Winrich von Kniprode osadza tu rzemieślnikow

1356 – nazwa Orana zapisana w dokumentach biskupa kujawskiego i wielkiego mistrza zakonu

1402 – nad Radunią powstają śluzy i tartaki

1433 – Husyci wzniecają pożar

1454 – Kazimierz Jagiellończyk ofiaruje Orunię Gdańskowi

1461 – wojna miast, wielki pożar Oruni

1506 – mieszkańcy przeżywają powódź

1577 – walki z luteranami, oblężenie Gdańska przez Stefana Batorego, kolejny pożar Oruni

1592 – w pobliskiej osadzie Stare Szkoty Jezuici wznoszą kościół św. Ignacego i kolegium – ośrodek polskości

1627 – ufortyfikowana Orunia zdobyta przez Szwedów

1656 – grabież Oruni

1709 – głód i epidemia cholery jako rezultat wojen

1717 – car Piotr I gości w oruńskiej rezydencji księcia Połgorukiego

1731 – Gdańsk chroni króla Stanisława Leszczyńskiego, rosyjskie wojska oblegające Gdańsk stacjonują w Oruni

1734 – w kwaterze rosyjskiego marszałka Münnicha w Oruni gdańszczanie podpisują akt kapitulacji

1770 – uczony Gottfryd Reyger zakłada na terenie obecnego parku, europejskiej sławy ogród botaniczny

1807 – Orunia spalona przez francuzów

1818 – orkan dopełnia dzieła zniszczenia

1829 – powódź niweczy ostatnie ślady świetności

1878 – powstaje linia tramwaju konnego oraz liczne kamienice czynszowe

1933 – Orunia dzielnica Gdańska

 

HISTORIA KOŚCIOŁA

I poł XV w. – Krzyżacy wznoszą w Oruni kaplicę

1568 – powstaje szkoła kościelna

1571 – rozbudowa kaplicy katolickiej, przekształcenie jej w kościół ewangelicki

1577 – pożar kościoła i plebanii podczas walk Stefana Batorego z luteranami

1608 – początek odbudowy kościoła

1638 – powstaje nowa plebania

1645 – świątyni grozi zawalenie

1684 – budowa nowej wieży

1691 – przy kościele powstaje cmentarz

1697 – założenie parafialnej kasy wdowiej

1762 – kościół otrzymuje organy

1766 – początek wielkiej przebudowy starego kościoła, rozbudowa części północnej i zachodniej

1813 – podczas ucieczki wojsk napoleońskich kościół zostaje całkowicie spalony przez kozaków

1819 – wzniesienie plebanii

1820 – kolejna odbudowa świątyni

1823 – znany architekt Karol Schinkel wznosi obecną świątynię

mistrz Halbritter wykonał drewniane sklepienie ze zniszczonego przez francuzów gdańskiego kościoła szpitalnego, sprowadzono fragmenty organów, ich zamontowania i rozbudowy dokonał organomistrz Arendt, pierwotny obraz ołtarzowy wykonał malborski malarz Hecker; póxniejszy pochodził z r. 1855; początkowo na wieży znajdowały się cztery dzwony, największy odlał w Królewcu Ludwik Copinus, średni pochodził 1656 r. i był dziełem słynnego ludwisarza gdańskiego M. Weinholda, miał być darem kościoła św. Piotra i Pawła; obecne trzy dzwony zostały odlane w 1921r.

1857 – rozbudowa plebanii

1945 – 6 czerwca – kościół staje się świątynią katolicką, rozpoczynają tu pracę księża salezjanie

1972 – 20 lipca – kościół wraz z plebanią przechodzi na własność zgromadzenia salezjańskiego

1973 – dobudowa zakrystii

1986 – gruntowny remont organów

1987 – renowacja kościoła wraz z pokryciem dachu taśmą miedzianą

1993 – wymiana blachy na miedzianą na wieży kościoła

1994 – 15 lipca – EREKCJA PARAFII, renowacja kościoła