HISTORIA ORUNI

Ciągłość osadnicza na terenie dzisiejszej Oruni datuje się od epoki brązu (1500 przed Chr.) poprzez okres halsztacki (700 przed Chr.), lateński (400 przed Chr. v), okres wpływów Imperium Rzymskiego i całego średniowiecza. Nazwa Orunia / Orana pojawia się już we wczesnym Średniowieczu.

1338 – Orunia jest dużą wsią. Komtur krzyżacki Winrich von Kniprode osadza tu rzemieślnikow

1356 – nazwa Orana zapisana w dokumentach biskupa kujawskiego i wielkiego mistrza zakonu

1402 – nad Radunią powstają śluzy i tartaki

1433 – Husyci wzniecają pożar

1454 – Kazimierz Jagiellończyk ofiaruje Orunię Gdańskowi

1461 – wojna miast, wielki pożar Oruni

1506 – mieszkańcy przeżywają powódź

1577 – walki z luteranami, oblężenie Gdańska przez Stefana Batorego, kolejny pożar Oruni

1592 – w pobliskiej osadzie Stare Szkoty Jezuici wznoszą kościół św. Ignacego i kolegium – ośrodek polskości

1627 – ufortyfikowana Orunia zdobyta przez Szwedów

1656 – grabież Oruni

1709 – głód i epidemia cholery jako rezultat wojen

1717 – car Piotr I gości w oruńskiej rezydencji księcia Połgorukiego

1731 – Gdańsk chroni króla Stanisława Leszczyńskiego, rosyjskie wojska oblegające Gdańsk stacjonują w Oruni

1734 – w kwaterze rosyjskiego marszałka Münnicha w Oruni gdańszczanie podpisują akt kapitulacji

1770 – uczony Gottfryd Reyger zakłada na terenie obecnego parku, europejskiej sławy ogród botaniczny

1807 – Orunia spalona przez Francuzów

1818 – orkan dopełnia dzieła zniszczenia

1829 – powódź niweczy ostatnie ślady świetności

1878 – powstaje linia tramwaju konnego oraz liczne kamienice czynszowe

1933 – Orunia dzielnica Gdańska

 

 

HISTORIA KOŚCIOŁA

I poł XV w. – Krzyżacy wznoszą w Oruni kaplicę

1568 – powstaje szkoła kościelna

1571 – rozbudowa kaplicy katolickiej, przekształcenie jej w kościół ewangelicki

1577 – pożar kościoła i plebanii podczas walk Stefana Batorego z luteranami

1608 – początek odbudowy kościoła

1638 – powstaje nowa plebania

1645 – świątyni grozi zawalenie

1684 – budowa nowej wieży

1691 – przy kościele powstaje cmentarz

1697 – założenie parafialnej kasy wdowiej

1762 – kościół otrzymuje organy

1766 – początek wielkiej przebudowy starego kościoła, rozbudowa części północnej i zachodniej

1813 – podczas ucieczki wojsk napoleońskich kościół zostaje całkowicie spalony przez kozaków

1819 – wzniesienie plebanii

1820 – kolejna odbudowa świątyni

1823 – znany architekt Karol Schinkel wznosi obecną świątynię

mistrz Halbritter wykonał drewniane sklepienie ze zniszczonego przez francuzów gdańskiego kościoła szpitalnego, sprowadzono fragmenty organów, ich zamontowania i rozbudowy dokonał organomistrz Arendt, pierwotny obraz ołtarzowy wykonał malborski malarz Hecker; póxniejszy pochodził z r. 1855; początkowo na wieży znajdowały się cztery dzwony, największy odlał w Królewcu Ludwik Copinus, średni pochodził 1656 r. i był dziełem słynnego ludwisarza gdańskiego M. Weinholda, miał być darem kościoła św. Piotra i Pawła; obecne trzy dzwony zostały odlane w 1921r.

1857 – rozbudowa plebanii

1945 – 6 czerwca – kościół staje się świątynią katolicką, rozpoczynają tu pracę księża Salezjanie

1972 – 20 lipca – kościół wraz z plebanią przechodzi na własność Zgromadzenia Salezjańskiego

1973 – dobudowa zakrystii

1986 – gruntowny remont organów

1987 – renowacja kościoła wraz z pokryciem dachu taśmą miedzianą

1993 – wymiana blachy na miedzianą na wieży kościoła

1994 – Renowacja kościoła

1994 – 15 lipca Powstanie Parafii Rzymskokatolickiej pod wezwaniem  Św. Jana Bosko