HISTORIA ORUNI
Ciągłość osadnicza na terenie dzisiejszej oruni datuje się od epoki brązu (1500 p.n.e.) poprzez okres halsztacki (700 p.n.e.), lateński (400 p.n.e.), okres wpływów Imperium Rzymskiego i całego średniowiecza. Nazwa Orunia / Orana pojawia się już we wczesnym sredniowieczu.
1338 – Orunia jest dużą wsią. Komtur krzyżacki Winrich von Kniprode osadza tu rzemieślnikow
1356 – nazwa Orana zapisana w dokumentach biskupa kujawskiego i wielkiego mistrza zakonu
1402 – nad Radunią powstają śluzy i tartaki
1433 – Husyci wzniecają pożar
1454 – Kazimierz Jagiellończyk ofiaruje Orunię Gdańskowi
1461 – wojna miast, wielki pożar Oruni
1506 – mieszkańcy przeżywają powódź
1577 – walki z luteranami, oblężenie Gdańska przez Stefana Batorego, kolejny pożar Oruni
1592 – w pobliskiej osadzie Stare Szkoty Jezuici wznoszą kościół św. Ignacego i kolegium – ośrodek polskości
1627 – ufortyfikowana Orunia zdobyta przez Szwedów
1656 – grabież Oruni
1709 – głód i epidemia cholery jako rezultat wojen
1717 – car Piotr I gości w oruńskiej rezydencji księcia Połgorukiego
1731 – Gdańsk chroni króla Stanisława Leszczyńskiego, rosyjskie wojska oblegające Gdańsk stacjonują w Oruni
1734 – w kwaterze rosyjskiego marszałka Münnicha w Oruni gdańszczanie podpisują akt kapitulacji
1770 – uczony Gottfryd Reyger zakłada na terenie obecnego parku, europejskiej sławy ogród botaniczny
1807 – Orunia spalona przez francuzów
1818 – orkan dopełnia dzieła zniszczenia
1829 – powódź niweczy ostatnie ślady świetności
1878 – powstaje linia tramwaju konnego oraz liczne kamienice czynszowe
1933 – Orunia dzielnica Gdańska
HISTORIA KOŚCIOŁA
I poł XV w. – Krzyżacy wznoszą w Oruni kaplicę
1568 – powstaje szkoła kościelna
1571 – rozbudowa kaplicy katolickiej, przekształcenie jej w kościół ewangelicki
1577 – pożar kościoła i plebanii podczas walk Stefana Batorego z luteranami
1608 – początek odbudowy kościoła
1638 – powstaje nowa plebania
1645 – świątyni grozi zawalenie
1684 – budowa nowej wieży
1691 – przy kościele powstaje cmentarz
1697 – założenie parafialnej kasy wdowiej
1762 – kościół otrzymuje organy
1766 – początek wielkiej przebudowy starego kościoła, rozbudowa części północnej i zachodniej
1813 – podczas ucieczki wojsk napoleońskich kościół zostaje całkowicie spalony przez kozaków
1819 – wzniesienie plebanii
1820 – kolejna odbudowa świątyni
1823 – znany architekt Karol Schinkel wznosi obecną świątynię
mistrz Halbritter wykonał drewniane sklepienie ze zniszczonego przez francuzów gdańskiego kościoła szpitalnego, sprowadzono fragmenty organów, ich zamontowania i rozbudowy dokonał organomistrz Arendt, pierwotny obraz ołtarzowy wykonał malborski malarz Hecker; póxniejszy pochodził z r. 1855; początkowo na wieży znajdowały się cztery dzwony, największy odlał w Królewcu Ludwik Copinus, średni pochodził 1656 r. i był dziełem słynnego ludwisarza gdańskiego M. Weinholda, miał być darem kościoła św. Piotra i Pawła; obecne trzy dzwony zostały odlane w 1921r.
1857 – rozbudowa plebanii
1945 – 6 czerwca – kościół staje się świątynią katolicką, rozpoczynają tu pracę księża salezjanie
1972 – 20 lipca – kościół wraz z plebanią przechodzi na własność zgromadzenia salezjańskiego
1973 – dobudowa zakrystii
1986 – gruntowny remont organów
1987 – renowacja kościoła wraz z pokryciem dachu taśmą miedzianą
1993 – wymiana blachy na miedzianą na wieży kościoła
1994 – 15 lipca – EREKCJA PARAFII, renowacja kościoła